Net als de klapper van Dillinger Four (ook alweer een paar jaar terug), was het ook heel lang wachten op The Lawrence Arms. Net als Civil War is dit album het lange wachten ook zeker waard. Het zesde album, de eerste op Epitaph, is namelijk heel erg goed. Maar toch eigenlijk geen ware klapper. Het zou me dan ook niet verbazen als er dit jaar nog wat betere punkrockplaten langszij komen, maar ik zou niet eens teleurgesteld zijn als er meerdere platen op gelijke tred komen te staan met dit werkje.

In principe gaat de band verder waar ze op The Greatest Story Ever Told zijn gestopt. Alsof Oh! Calcutta! nooit is uitgekomen. De voornaamste verandering zit ‘em in de zangers. Daar waar van oudsher zanger/gitarist Chris McCaughan de rustigere nummers voor zijn rekening nam, is het dit keer ook zanger/bassist Brendan Kelly die bij vlagen ingetogen en rustig klinkt. Hoewel het daardoor de vurige drive van Oh! Calcutta! mist, klinkt Metropole veel meer als een ‘geheel’. Veel meer in balans.

Naast de titeltrack zijn wat mij betreft de beste nummers “Paradise Shitty” en “Seventeener (17th and 37th)”, maar dat verschilt eigenlijk van dag tot dag. Ik heb de 7”, met een aantal nummers die uiteindelijk niet op deze plaat zijn verschenen, nog niet gehoord maar die schijnt ook erg goed te zijn. Liefhebbers van deze traditionele orgcore band hebben mijns inziens geen reden om ontevreden te zijn. Of het moet zijn omdat deze plaat maar zo’n 35 minuten duurt.

Score: 74/100